Een week geleden kreeg ik deze bijzondere vraag ‘Vind je jezelf zweverig?’ Ik werd even stil maar begon toen spontaan te lachen, wat me een vreemde blik opleverde van diegene die het me vroeg. Ik lachte om verschillende redenen.
De eerste reden was dat ik 20 jaar geleden meestal de tegenovergestelde vraag kreeg. Toen werd meestal licht verwijtend aan me gevraagd of ik niet te hoog opgeleid was om mensen te gaan helpen, of ‘het mensen uit de nood helpen’ me niet zou gaan vervelen omdat ik nu eenmaal een opleiding van handelsingenieur had, met de bijklank van ‘bedrijfswereld’ en goed je geld willen verdienen.
Ik lachte dus om de absurditeit van de situatie. Hoe je in een mensenleven het ene moment blijkbaar aanzien wordt als vertegenwoordiger van het materialistische leven, en een volgend moment als vertegenwoordiger van het -ver weg van het realistische – spirituele leven.
Maar ik lachte ook -reden 2- omdat ik eigenlijk niet zo goed ben om mondeling direct te antwoorden op zo’n soort vraag, en mijn lach mij dus even tijd gaf.
Ik begreep haar vraag ook wel. Want net zoals we ons als mens kunnen verliezen in het materiële, in de status en het ego, zo kunnen we ook vluchten in die andere wereld en ‘zweverig zijn’, zoals mijn gesprekspartner het uitdrukte.
Ik probeerde vervolgens uit te leggen dat voor mij het ene het andere niet uitsluit. Dat je tegelijk met je gevoel kan bezig zijn, maar tegelijk nog met beide voeten op de grond kan staan. Verder geraakte ik toen niet…
Maar eigenlijk had ik misschien nog moeten zeggen dat het niet zo is omdat ik me verdiept heb in de fascinerende wereld van het niet-tastbare, de energie die in en ons om heen stroomt, dat ik daardoor mijn verstand heb verloren. Integendeel.
In het dagelijks leven merk ik bijvoorbeeld op dat ik veel gerichter mijn verstand ben gaan inzetten, louter en alleen waarvoor het nodig is. Om dagdagelijkse dingen te regelen, iets te organiseren, leuke plannen te bedenken. En gebruik ik het minder om te piekeren, me zorgen te maken om iets wat ik nog moet doen, me af te vragen of het wel juist is wat ik heb gedaan.
Ik vrees dus dat ik mensen moet teleurstellen, dat ik noch in het ene vakje, nog in het andere pas. Eigenlijk voelt het voor mij alsof ik diep vanbinnen altijd dezelfde was, ben, en zal blijven. Maar dat de extra inzichten mijn blik op het leven hebben ‘verruimd’, en meer diepgang hebben gegeven. Ze hebben eenvoudigweg gemaakt dat ik mezelf beter heb leren kennen.
En daardoor heb ik zelfs het idee meer ten volle deel uit te maken van de maatschappij en nog meer te kunnen genieten van dit ‘gewone’ aardse leven!