Dat dacht ik tenminste toen ik deze ochtend door mijn badkamerraam naar dit prachtige uitzicht keek (zie foto), met de ochtendzon die een warme herfstgloed op de bomen verspreidde. Want dit weekend was ik naar een reünie geweest, een jubileum van 25 jaar afgestudeerd te zijn (wat op zich al surreëel is natuurlijk).
Maar om het nog erger te maken, stelde ik voor mezelf op deze maandagochtend vast dat ik er eigenlijk best van genoot om weer eens samen te zijn met alle vroegere studiegenootjes. (wat nog meer een teken is van ouderdom natuurlijk, onder het mom van ‘vroeger was het beter’, genieten van je opnieuw te verbinden met mensen uit die ‘goeie ouwe tijd’ 😊).
Natuurlijk ben ik nog niet zo heel oud, en zeker nog niet oud genoeg om nu ook al ‘mijn pijp aan Maarten te geven’, maar toch moet ik zeggen dat ik de afgelopen maanden bij het thema van ‘leven en dood’, en dus ook ‘ouder worden’, heb stilgestaan dankzij een workshop die ik in juni volgde bij de Tibetaanse arts en leraar Tulku Lobsang: ‘Fearless Death’.
In de Tibetaanse traditie is immers uitgebreid onderzoek gedaan naar sterven, en ook naar wat er na het fysieke sterven met onze ziel gebeurt. Wat er na ons sterven met iemand gebeurt, heeft mij altijd al gefascineerd. Als kind vond ik het idee van naar een hemel te kunnen gaan wel mooi. Maar als tiener las ik de boeken van psychiater Elizabeth Kübler Ross, die getuigenissen had verzameld over mensen die een bijna-doodervaring hadden gehad, en stond ik ook wel open voor dat er na dit leven, en de dood, misschien nog iets anders kon zijn dan een hemel.
Nu kon ik dan weer van een bijzondere leraar binnen de Tibetaanse cultuur, Tulku Lobsang, de Tibetaanse visie daarop leren kennen, waarbij zij ervan uitgaan dat iemand na dit leven, nog een nieuw leven tegemoet gaat (tenzij het niet meer nodig is omdat de persoon innerlijk zo ontwikkeld is dat hij/zij ‘verlichting’ heeft bereikt).
En wat ik vooral meenam uit deze laatste workshop, en graag even met jullie deel, is niet zozeer de ene of de andere visie, maar wel wat we daaruit kunnen leren voor in ons dagdagelijkse leven nu!
Want dankzij de workshop besefte ik nog maar eens hoe bijzonder het eigenlijk is, dat we in onze moderne samenleving, een geboorte vieren, maar nog steeds vrij ongemakkelijk omgaan met ouder worden, sterven en met de dood, hoewel de dood eigenlijk een natuurlijk onderdeel van onze levenscyclus is.
Van zodra we geboren worden, weten we dat we ooit zullen sterven (maar vergeten het dus soms of stoppen het weg in onze gedachten). Wat we niet weten is wanneer. Natuurlijk wens ik iedereen, inclusief mezelf, een lang leven toe, maar soms staat de dood daar plots voor je deur, zelfs als je nog niet aan het denken was over stilaan een beetje ouder te worden.
En dan is het eigenlijk mooi om daar, zelfs nu al op voorbereid voor te zijn, en dat is precies wat de Tibetaanse monniken oefenen met hun specifieke ‘yoga van de dood’ bewustzijnsoefeningen en meditatie. Nu al stilstaan bij de dood, en je erop voor te bereiden, kan misschien heftig klinken, maar eigenlijk komt het er eenvoudigweg ook op neer om even wat meer bewust stil bij te staan bij ‘het leven’ dat je nu hebt.
Om te beseffen dat het leven dus eigenlijk iets heel kostbaars is, iets tijdelijks. Dat besef kan dan maken dat je elke dag dat je leeft, eigenlijk als een mooi geschenk begint te ervaren! Een geschenk dat, hoe oud je ook bent, een kans is, om er iets mooi van te maken van dat leven, of misschien er nog iets aan te veranderen!
Tulku Lobsang gooide tijdens de workshop enkele vragen in de groep. Vragen zoals: Heb je op dit ogenblik ergens spijt van? Is er iemand in je leven nu, waar je misschien nog wat boos op bent, die je in tijden niet gezien hebt, en waar je eigenlijk toch nog eens mee zou willen gaan praten?
Is er iemand waar je nu misschien wat te veel aan trekt, terwijl je die persoon misschien beter wat meer ruimte zou geven en loslaten?
Is er iets wat je graag nog zou opnemen, een droom van vroeger die je nu nog misschien leven zou willen inblazen? (net zoals ik er de laatste jaren van droomde om de richting toegepaste psychologie te gaan studeren, en nu het mooie voornemen heb om er dit schooljaar aan te beginnen, jawel, en dat in het jaar dat ik 25 jaar afgestudeerd ben 😊)
Bij deze, geef ik de vragen nu ook graag aan jou door, en ben al benieuwd wat er allemaal in je omhoog borrelt aan ideeën en antwoorden tijdens deze mooie nazomerdagen!
Comments