Niet zo heel lang geleden werd ik geraakt door de woorden en de uitstraling van een vrouw. De vrouw was zwaar depressief. Elke dag was een dag van overleven. De tijd proberen door te komen tot het avond was. Zodat er tenminste weer een dag voorbij was gegaan. Deze vrouw leefde nu al jaren op deze manier.
Als ik haar vroeg welke dingen haar plezier gaven, antwoordde ze eenvoudigweg: ‘geen’. Ze straalde ook een zekere vorm van aanvaarding in haar situatie uit. Toch wou ze de geneeskunde nog een kans geven. Nog één nieuwe vorm van antidepressiva uitnemen. En had ze via haar partner dan toch de weg naar mijn praktijk gevonden. Dat was voor haar nog het proberen waard.
Ik voelde me eigenlijk eerlijk gezegd een beetje machteloos bij het zien van haar uitstraling en haar woorden. Wat voor een verschil kon een bezoek aan mijn praktijk nog brengen voor haar? Maar ik probeerde het behalen van een resultaat los te laten. Zoals ik dat ook elke keer doe. Het enige wat ik kon doen was er liefdevol zijn voor haar, samen uitzoeken wat voor haar misschien nog een klein lichtpuntje kon betekenen. De sessie gaf haar rust, en dat op zich was al enorm waardevol.
Een dag later ging ik voor het eerst sinds lang naar een dansles. Waarbij je gedurende een uur gewoon naar de muziek luistert en danst, en geniet, en het er niet toe doet of het juist is of niet. En ik bedacht me dat dat heerlijk was! Dat ik me vrij voelde! Dat ik er helemaal opgeladen van werd!
Toen besefte ik dat het verhaal van die dame me zo raakte omdat bepaalde patronen die zich in haar leven herhaalden, ook zo diep in mij leken te zitten. Het gevoel van al snel volwassen te zijn geweest. Enkel proberen dingen te doen die zinvol zijn, die nuttig zijn, die een bijdrage voor anderen of de maatschappij betekenen. Maar in dat proces volledig het lachen en het plezier maken, vergeten. Of eenvoudigweg niet kunnen.
Enkele dagen later bleek aan de telefoon dat de dame zich na lange tijd een klein beetje beter voelde. Bij het horen van dit nieuws danste ik de kamer rond.