Over het waarom der dingen

Als ik aan deze blog wil beginnen schrijven, zet ik voor mezelf eerst netjes de datum neer. Maar terwijl ik de datum intyp, kom ik natuurlijk uit bij 9/11. Bijzonder dat ik net op deze dag dus graag iets schrijf over het waarom der dingen, want wat toen gebeurd is, was zoiets groots dat het wel heel moeilijk om te vatten en te begrijpen is.

Voor mezelf wilde ik het eerder over de kleine gebeurtenissen in het leven hebben, en dat ik me dus soms afvraag waarom die net nu gebeuren, en wat ze me komen vertellen.

Zo was daar afgelopen lente onze geliefde appelboom, het centrum van onze tuin, die met een laatste zachte sluier van mini-bloesems een soort van afscheidsgroet bracht (zie foto). Dit gebeuren bracht mij eigenlijk een beetje uit mijn eigen centrum, want die boom was een vanzelfsprekendheid, stond er al van bij de bouw van ons huis, in 1957, door weer en wind. Zijn vorm was prachtig, hij nodigde uit om eens op de (scheve) stam te gaan zitten als een rustpunt bij een wandeling in de tuin, elk jaar gaf hij wel honderden kilogram aan appels, die we uitdeelden, waar we sap van maakten, enz.

En nu is deze prachtboom er dus niet meer. En vroeg ik me af wat dit te betekenen had. Een vriendin maakte me er attent op om de diepere betekenis van de appelboom eens op te zoeken. Maar daar werd ik eigenlijk niet zo vrolijk van. Want een appelboom staat blijkbaar voor bescherming, liefde ontvangen, overvloed. Maar in ons geval was de appelboom nu een geraamte geworden. Wilde dat dan zeggen dat al die mooie dingen die een appelboom bracht, nu weg zouden vallen?

Midden in de zomer maakte ik iets anders kleins mee dat toch wel groots binnenkwam. Bij een opruimproject in huis, viel de djembé, die mijn dochter en ik deelden, vol op mijn grote teen, die daardoor gebroken was. En ja, ook daar leidde mijn nieuwsgierigheid over het waarom der dingen, ertoe om op te zoeken wat de symboliek is van een gebroken teen te hebben. Daar was de centrale boodschap dat het een wake-up call kan zijn om wat meer rust te nemen, en te luisteren naar wat ons lichaam echt nodig heeft. Daar kon ik wel iets mee.

Maar toen, enkele weken geleden, in een toevallige ontmoeting met een andere goede vriendin, die vrolijk vertelde over een serre die ze aan het plaatsen waren in hun tuin, kwam er een eigen inzicht over het hele gebeuren van de appelboom. Ik kon het immers ook anders bekijken. Onze geliefde appelboom had ons letterlijk ook iets gegeven: ruimte. Al enkele jaren droomde mijn man van een grotere serre en groentetuin, en nu zouden we dit kunnen verwezenlijken!

Door dit inzicht opende ik mijn geest nog meer, ook in verband met mijn gebroken teen. In een flits kwam er iets terug van een vak dat ik had opgenomen tijdens mijn studie bachelor toegepaste psychologie van het afgelopen jaar. Daarin werd verteld hoe bijzonder het is dat een bepaalde gebeurtenis, afhankelijk van de cultuur, verschillend beschreven wordt.

Zo zal men bijvoorbeeld in Spanje bij een bepaald gebeuren de nadruk leggen op het gevolg van iets. Bijvoorbeeld: de vaas is gebroken. Terwijl men in Engeland eerder de nadruk zal leggen op wie aan de oorzaak van de gebeurtenis lag: mijn man heeft de vaas gebroken.

Plots bedacht ik me daardoor dat ik mezelf ook misschien iets te veel, op een Spaanse wijze, had blind gestaard op het gevolg: mijn gebroken teen, en de boodschap daarrond. Ik ging daarom nu eens, op de Engelse manier, kijken naar de ‘veroorzaker’: in dit geval, de djembé, en moest heel erg grinniken. Want misschien kwam de Djembé, me dus gewoon vertellen, dat ik er wat meer aandacht mocht aan geven, en opnieuw het plezier van muziek maken mocht toelaten en ervaren?

Een wijze les voor mezelf dus, om mezelf te blijven openen voor verklaringen vanuit vele invalshoeken, die ik graag even wilde delen, omdat het misschien ook herkenbaar is voor jou?