... een handdoek, of zou die voor ons klaarliggen in het hotel? ... een haardroger, of is die daar ook al voorzien? Hoeveel lange broeken neem ik mee? Hoeveel t-shirts, kleedjes? Want waar we naartoe gaan, kan het weer nog alle kanten uitgaan! En oh ja, voor mijn glutenvrij dieet: zouden ze daar rekening mee houden in het hotel? Of moet ik een voorraad rijstkoeken meenemen, en niet te vergeten, mijn ondertussen beruchte zelfgemaakte notenkoek? En wat ga ik allemaal doen als ik een momentje tijd heb voor mezelf: enkel lezen, of misschien wil ik ook wel creatief bezig zijn? Maar dan moet er ook nog papier en tekenmateriaal in mijn koffer! En oh ja, voor ’s nachts, zou er lawaai zijn? Mijn oordopjes niet vergeten dan!
Ik merk dat ik bij het neerschrijven van deze zinnen al zenuwachtig word. Net zoals dat het geval is bij het inpakken van mijn koffer. Soms overvalt me tijdens het inpakken voor een reis zelfs een gevoel van moedeloosheid. En zowaar, tijdens een gesprek met een cliënt hierover blijkt dat ook zij enorm zenuwachtig is om op reis te gaan. Ze kan bovendien maar niet beslissen welke van al haar goede boeken ze zal meepakken. Een andere cliënt geeft ook toe dat hij zonder de bachbloesem spray ‘rescue’ eenvoudigweg niet op reis gaat. Dit is een absoluut ‘moet-mee-op-reis’ item! Ik ben dus blijkbaar niet de enige waarbij de spanning oploopt tijdens het inpakken.
En alleen al dat te weten geeft me een beter gevoel. Misschien is dit ‘inpakproces’ wel voor alle hooggevoelige mensen een aandachtspunt. En misschien zelfs een drempel om op vakantie te gaan. Want na een tijdje weegt de stress bij de inpak en uitpak thuis niet meer op tegen de voordelen van er even tussenuit te zijn. Om te ‘onstpannen’ dan nog wel.
En dan heb ik het nog niet eens over de uitpak op de reisbestemming, eens je bent toegekomen, en de inpak daar als je weer huiswaarts keert. En de drie eerste dagen die je moet wennen aan de nieuwe omstandigheden op de plek van je dromen. Want daar lig je dan plots met het hele gezin in één grote hotelkamer, zonder ergens een rustig plekje voor jezelf. En moet je mee in de stroom van dingen doen, dingen ontdekken, een godganse dag door, zonder een rustpauze voor jezelf.
Maar nu wijk ik af, ik had het over het inpakken. En dat ik me een pak beter voelde toen ik wist dat ook anderen het daar best moeilijk mee hadden. Waardoor ik me ook stukken beter voelde, was dat ik bij de laatste reis (die uitdaging was ik dus toch weer aangegaan) een plan van actie voor mezelf had uitgestippeld, dat ook beter werkte dan alle vorige inpakervaringen.
Éen van mijn geweldige ingevingen was o.a. om het huis niet meer te poetsen vlak voor ons vertrek (voor de lieve house-sitter van dienst), maar om dit poetswerk al een week op voorhand dag per dag te spreiden. In diezelfde week, begon ik al rustig met enkele voorbereidingen. De ene dag legde ik de koffers klaar, de andere dag de kleding van alle gezinsleden, weer een andere dag was de EHBO koffer aan de beurt ... en wonderbaarlijk... ik voelde me de dag voor het vertrek een pak minder overstuur.
En ik besefte ook dat het niet te onderschatten is dat je als hooggevoelig persoon altijd een goede aarding nodig hebt om je goed te kunnen voelen. Een vertrouwde plek, bepaalde gewoontes die je voor jezelf hebt gecreëerd. En laat dat nu net de definitie zijn van op reis gaan: nieuwe dingen ontdekken, het vertrouwde achterlaten... geen wonder dat dit mijn wereld altijd wel eventjes letterlijk op zijn kop kan zetten.