Ik zou hier als titel ook hebben kunnen schrijven: help! Ik ga naar het pretpark! Of: help! Ik ga naar een drukbezochte dierentuin waar net een leeuwin is ontsnapt! Maar in mijn situatie was het met de verjaardag van mijn dochter dus de combinatie van restaurant en bioscoop. Ik reserveerde voor het hele gezin een lunch ’s middags in haar favoriete restaurant. En vervolgens zochten we samen een film uit die we s’ avonds in de bioscoop zouden gaan zien. Dit ging al iets minder makkelijk. Dochterlief wilde immers liefst een film zien over een bende gezellige huisdieren die samen op avontuur gingen. Maar tijdens het bekijken van de trailer werd ik al overstuur van de stemmen en de muziek, dus stuurde ik zachtjes aan op het kijken van een film over de vriendschap tussen een jongen en een draak.
De dag verliep goed, tot het moment dat we uit de bioscoop kwamen. Mijn dochter zat opvallend stil achter in de auto. Thuisgekomen barstte ze in haar kamer in tranen uit. ‘Ik had het je nog zo gezegd, mama! Het was een domme film, die niet goed eindigde! Ik had liever die andere film gezien.’ Vervolgens liet ze zich volledig gaan: ‘mijn hele verjaardag was dom! Het restaurant was niet leuk... ik voel me nu zo verdrietig door die film....’ ik kon haar alleen maar gelijk geven. Want het eten in het restaurant was ook mijn ding niet. Ik voelde me als een vis in een aquarium. Gevangen, met te veel andere vissen, te dicht op elkaar. En dan deden we dat nog eens over in de bioscoop. En dan had mijn dochter nog zoveel verdriet doordat het geen vrolijke film was geweest.
En dat was voor mij als gevoelig persoon dan ook de druppel die de emmer deed overlopen. Het zal opvoedkundig niet verantwoord zijn. Maar ik huilde gewoon met mijn dochter mee. Excuseerde me duizend keer bij haar. En probeerde haar vervolgens uit te leggen waarom ik haar die film had aangeraden. Dat dat was omdat de bioscoop voor mij eigenlijk een plaats is waar ik liefst zo ver mogelijk van weg blijf. Dat grote scherm, die harde geluiden, die massa mensen om je heen, daar moet ik me eerst helemaal voor oppeppen om me daar goed te voelen.
Ik legde haar uit dat ik eigenlijk een beetje een persoon ben zoals die jongen uit de film die we zagen, die zich heerlijk voelt in het bos, bij zijn draak, maar zich minder goed voelt in de drukke mensenwereld. Maar dat ik uit liefde voor haar, om haar verjaardag niet te verpesten, toch maar inging op haar voorstel om naar de bioscoop te gaan. Want ook al wist ik dat een druk bezet restaurant of een bioscoop niet de ideale plekken zijn voor hooggevoelige mensen, ik liet me er toch weer toe verleiden omdat een verjaardag toch wel een speciale dag is. En op een speciale dag hoor je toch bijzondere dingen te doen die je anders bijna nooit doet?
Ze keek me aan, gooide zich in mijn armen, en vertrouwde me toe dat ze er net hetzelfde over denkt. De bioscoop laten we voortaan dus aan ons voorbijgaan. Er zijn nog zoveel andere mooie activiteiten die we kunnen doen. We moeten gewoon nog een beetje uitzoeken welke beter bij ons passen. Eentje daarvan is alvast: een wandeling in de natuur, net zoals de jongen in de film dat dagelijks met zijn draak deed. Het vliegen met een draak: daar zijn we nog niet over uit hoe we dat moeten aanpakken!