Onlangs overviel me een gevoel van angst. Eigenlijk uit het niets. Ik kon het niet echt plaatsen. Het was ook een soort existentiële angst. Omdat ik op dat ogenblik zo gelukkig was, had ik angst dat door een verschrikkelijke gebeurtenis misschien dat geluk zo verdwenen zou zijn. Als ik daar vervolgens harder aan begon te denken, kreeg ik het zo benauwd, dat het me letterlijk mijn adem benam. Ik bedacht me dat mensen die last hebben van hyperventilatie dit zo misschien ook ervaren.
Wat ik allemaal heel beangstigend vond, was ook dat die angst eigenlijk gewoon echt in mijn hoofd zat. Want op dat ogenblik was er eigenlijk helemaal niets om angstig te zijn. Toen had ik plots ook nog meer begrip voor sommige van mijn cliënten die last hebben van angstaanvallen. Ik kon het nu echt zelf eens helemaal ervaren en voelen, en dat was best... beangstigend.
Bij mij hielp het vervolgens heel bewust te worden dat ‘in het nu’ er helemaal niets mis was. Ik probeerde ook zacht voor mezelf te zijn dat ik die angst had. En vervolgens hielp het heel erg om me dan te richten op de dingen die er op dat moment wél echt zijn. Voor mij waren dat mijn taakjes die op me wachtten, binnen het gezin. Het feit dat ik naar de winkel moest, het eten klaarmaakte, bracht me weer een beetje terug in het hier en nu.
En dat zorgde ervoor dat ik minder die angst ‘was’. Want als je het zo bekijkt, is de titel van mijn blog, ‘help, ik heb angst’ al best ok. Want hierin zeg ik niet dat ik angstig ben, maar dat ik angst heb. En die kleine nuance in de zin is op zich al heel belangrijk om uit een angstaanval te kunnen komen. Je bént die angst niet. Het is eenvoudigweg een gevoel dat je op dat ogenblik overvalt. Maar net zoals met alle gevoelens heb jij de controle en de vrijheid om zelf te beslissen hoe je vervolgens met dat gevoel omgaat. En daar kan je dus écht wel iets werkelijk zélf doen!
En gewoon door te dit te weten, dat jij daarover echt wel controle hebt, kan je al onmiddellijk een stuk minder angst hebben. Ik zeg niet dat het daarom ineens zal verdwijnen. Het kan nog blijven sluimeren, en het zal van jezelf een heel grote geconcentreerd vragen om je te blijven richten op meer aardse dingen om je heen.
Maar dan weet je wel dat er een mogelijkheid bestaat om met de angst om te gaan! En dat lijkt me wel de sleutel om steeds minder omver geblazen te worden op het ogenblik dat dit gevoel je overvalt....