Tijdens een telefonisch gesprek met een cliënte kreeg ik zelf weer een mooie les in vertrouwen mee.
Normaal bereid ik me altijd grondig voor op een sessie. Ik probeer op voorhand in te voelen wat de essentiële thema’s zijn van de cliënt die komt of belt, ik kijk nog even na waar we in een vorige sessie geëindigd waren, enz.
Die dag zat ik echter in tijdnood, en had dus geen tijd gehad voor mijn voorbereidend werk. Op het moment dat ze me opbelde, was ik tijdens het begin van het gesprek nog koortsachtig in mijn map op zoek naar haar dossier. Ik kon het echter niet vinden, en daar waar normaal een gesprek heel vlot op gang komt, stokte zij ook letterlijk in haar spreken.
Toen begreep ik dat ik het moest loslaten. Ik liet de map liggen waar die lag, en concentreerde me vanaf dan met al mijn aandacht op het contact met mijn cliënt. Als vanzelf kon zij nu wel de woorden vinden die ze met mij wou delen. Bij mezelf voelde ik ook dat ik nu ook weer beter kon luisteren en advies geven.
Maar ook daarin deed zich een leerrijke evolutie voor. Na haar eerste ervaringen te hebben gedeeld, hoorde ik mezelf nog tips geven geïnspireerd door een therapeutische opleiding die ik op dat moment volgde. Niet dat daar echt iets mis mee was, want die opleiding sloot wel heel erg aan bij hoe ik mensen al die jaren al begeleidde in gesprekken. Maar toch... de tips voelden voor mij nog niet volledig ‘waarachtig’.
Vervolgens gebeurde er iets bijzonders... de tips hadden wel een opening bij mijn cliënte gecreëerd om het volgende deel van haar ervaringen vanuit haar gevoel te delen. En plots kon ik daardoor ook weer bij meer bij mezelf komen. Terwijl zij aan het vertellen was, nam ik rustig de tijd om haar woorden echt te laten binnenkomen.
Ze had eigenlijk heel goed nieuws te vertellen. En ik voelde dat ik haar even mocht onderbreken om haar te laten weten dat ik er stil werd, omdat ik mee kon voelen dat dit zo’n goed nieuws was. Dat het bij haar, op haar pad in het leven, echt een symbool was dat alles bij haar nu als vanzelf aan het lopen was.
Dit kon op haar beurt haar hart weer raken. En van daaruit ging het gesprek verder van hart tot hart, en borrelden antwoorden in me op bij enkele andere van haar vragen, waarvan ik voelde dat die voor haar een volgende stap in haar proces konden verhelderen en verlichten.
Na afloop van het gesprek was ik intens dankbaar. Dankbaar dat ik weer iets had geleerd. Hoe mooi en krachtig het is om bij het coachen alles achter me te laten, zelfs die heel bruikbare kennis opgedaan in die recente opleiding, zodat mijn cliënten zich na afloop weer gesterkt kunnen voelen, eenvoudigweg door dit pure hartscontact en de rake antwoorden die daaruit verder kunnen vloeien… Dankbaar ook dat ik dit werk elke dag mag doen!