Gisterenavond had ik weer een heel interessant gesprek. Het ging over het volgende. Als je hooggevoelig bent, oftewel hyper-heel-super-toppie-niet-in-te-schatten hooggevoelig, dan dreigt soms het gevaar dat je jezelf verliest in gesprek of in een relatie met een ander. Heel concreet is dan de vraag hoe je daarmee omgaat.
Het uitgangspunt van mijn gesprekspartner over dit thema was dan dat het probleem erin schuilt dat je in contact met andere mensen als hooggevoelig persoon heel veel van die andere persoon overneemt. Dit kan voor jezelf in de eerste plaats verwarrend zijn.
Je weet dan soms niet meer: is dit nu van de ander, wat ik nu ervaar of voel, of is dit nu van mezelf? In de tweede plaats kan dit letterlijk ook heel vermoeiend voor je zijn. Omdat dit voortdurend aanvoelen van de ander(en) om je heen, ook wat van je lichaam vraagt, en je doet uitputten.
Tot zover volgde ik hem in het gesprek volledig. Maar daarna zei hij iets waar ik toch een hele tijd bleef over nadenken. Uit al het bovenstaande leidde hij dus af, en ik zeg het hier voor de eenvoud in een bijna wiskundige formule: te dicht bij iemand komen = jezelf verliezen.
Op dit punt bleef er bij mij iets knagen. Ik was niet zeker of deze 'formule' voor mij ook klopte. En gaandeweg het verder reflecteren over deze formule, kwam tenslotte het volgende in me op. Volgens mij mag de formule nog een beetje verfijnd, of uitgebreid worden.
Bij het stuk: ‘te dicht bij iemand komen’, hoort volgens mij nog een aanvulling. Over wat voor iemand heb je het juist? Iemand die heel anders over het leven denkt dan jij? Of iemand waarvan je het gevoel hebt dat die op diezelfde golflengte zit als jou?
En toen ik die aanvulling voor mezelf maakte, was ik weer helemaal mee met de formule! Ik kan me inderdaad helemaal inleven in het feit dat als iemand te dicht bij me komt, waar ik me niet goed bij voel, dat dit dan heel veel van me vraagt, zowel geestelijk als fysiek, als energetisch. Daar kan ik dan zelfs overstuur, of moe van worden, en dan stel ik vast dat ik mezelf inderdaad een beetje ‘verloren heb’.
Maar voor mij is het verhaal wel helemaal anders als het gaat over een dichte relatie met iemand waar ik me heel goed bij voel. Dan voel ik me gelukkig, opgeladen, blij,... een tikkeltje verloren misschien ook, maar niet op een negatieve manier.
Ik vermoed dat ik dan ‘de controle over mezelf’ verloren ben, en dat voelt voor mij heel anders dan mezelf verliezen. Dat kan met momenten ook beangstigend zijn, die controle over mezelf verliezen, maar daarvan heb ik dan wel tegelijk het gevoel dat dit me ook doet groeien als persoon!