Over het - al dan niet - inlossen van verwachtingen
Al enkele dagen kriebelt het om eens iets over dit thema te schrijven. Omdat het de laatste weken zowel op mijn eigen pad als op het pad van mensen om me heen af en toe naar boven ‘popte’. Nu het vandaag tijdens de les Lu Jong die ik gaf ook weer naar buiten kwam onder de vorm van een kaart die iemand van de deelnemers had getrokken, met als boodschap, ‘grenzen stellen’, leek de tijd me rijp om er nog eens schrijvend verder over te reflecteren.
Want wat ik zelf dus merk, of gemerkt heb, is dat een hulpvraag van anderen me soms uit mijn evenwicht kan brengen. Heel concreet gebeurde dit ook onlangs toen ik een mail kreeg, waarin me gevraagd werd of ik iets wilde uitlenen. Nu, ben ik eigenlijk best een vriendelijk iemand, en in het verleden heb ik dus al wel heel wat uitgeleend. Helaas stelde ik in dat verleden dan wel vast dat het voorwerp dat ik had uitgeleend dan toch niet altijd in dezelfde toestand terugkwam dan het vertrokken was, of soms helemaal niet meer terugkwam.
Maar… het zit in mijn aard om anderen uit de nood te help, maar misschien ook wel, onderliggend, om de andere te ‘pleasen’, en dus begon die mail met die vraag al onmiddellijk aan me te ‘knagen’. Na heel wat gewik en geweeg heb ik op een zo vriendelijk mogelijke manier de ander laten weten dat ik het gewenste voorwerp inderdaad wel had, maar het niet zou uitlenen, omdat ik me daar niet goed bij voel. Ik wacht het antwoord nog steeds bang af.
Nee, correctie, vroeger zou ik het antwoord dan een tikkeltje bang hebben afgewacht, want tja, hoe moest het dan verder voor die persoon, en wie weet, zou die mij nu niet meer zo graag zien als daarvoor? Omdat ik niet ben ingegaan op zijn vraag/wens? Maar wat merkte ik nu? Net door het openlijk en bewust formuleren van mijn antwoord, in liefde, merkte ik dat ik nu niet meer bang was voor de reactie.
Wat de reactie ook zou zijn, voor mij zou het eigenlijk niets uitmaken, want het was ook mijn recht om te voelen wat voor mij goed voelde en daar ook naar te handelen. Ik bedacht me ook dat ik voortaan, als richtlijn voor mezelf, enkel op hulpvragen zou ingaan, die ik zelf ook zou stellen. Als graadmeter voor mezelf over waar mijn grens nu ligt… de vraag die ook aan bod kwam vandaag in de getrokken kaart in de les Lu Jong…
Ik voelde dus toch wel een soort van bevrijding. Het toeval wou nu dat ik enkele minuten later een ingesproken bericht ontving. Van iemand die vertelde hoe moeilijk hij het wel niet had omdat hij opnieuw een situatie meemaakte waar hij in zijn jeugd wel enorm door getriggerd was, zeg maar gerust, een trauma had opgelopen. Daar waren al jaren therapie in gegaan, en de persoon merkte nu toch op dat hij opnieuw wat van slag was. En toch terug de neiging had om te ‘pleasen’.
Hoe mooi was het dan dat ik net op dat moment ook mijn verhaal met hem kon delen. Ook al was het een andere situatie… delen kan helen….
Commenti