Deze ochtend genoot ik al fietsend van het herfsttafereel in onze straat: van de kleurenpracht van de bladeren van de bomen en de zon die stralend aan de hemel stond. Op dat moment kwam de zin weer naar boven die een wijs man jaren geleden met me deelde. ‘All you have to do, is to live an ordinary life, in an extraordinary way’.
Ik weet dat hij me met deze zin jaren geleden al had aangemoedigd om mijn leven verder te zetten zoals ik al bezig was. Ook al bestond het toen vooral uit aan de schoolpoort staan, voor mijn gezin zorgen, enkele cliënten begeleiden in mijn praktijk,… Een eerder saai bestaan dus, in mijn ogen. Ik zag er toen niet zoveel bijzonders in.
Maar de zin kreeg nu nieuwe betekenis. Niet alleen naar aanleiding van het feit dat ik zo kon genoten van zoiets eenvoudigs als een fietstocht naar huis na de les Lu Jong, Tibetaanse bewegingsoefeningen. Maar ook naar aanleiding van een gesprek dat ik me herinnerde van enkele weken geleden, met mijn vroegere buurman, toen ik hem wat potjes van onze honing kwam brengen. Hij is ondertussen 89 jaar, maar deed tot over enkele jaren, ondanks zijn slechte zicht, toch moedig mee in mijn lessen Lu Jong.
Voorzichtig polste ik tijdens dat gesprek naar zijn gezondheid. Met een beetje een gebroken stem en een iets magerder uiterlijk vertelde hij me dat het wel goed ging met hem, ondanks het feit dat hij nauwelijks nog iets kon zien. Hij had ondertussen ook enkele operaties ondergaan, die gelukkig wel goed verlopen waren.
Maar dan begon zijn ogen plots wat meer te stralen, toen hij me aangaf dat hij nog steeds aan zijn gezondheid werkt door elke dag nog wat lichaamsoefeningen te doen. Hij voegde de daad bij het woord, door eerder kwiek uit zijn stoel op te staan, met een soepele beweging de schuif van de kast open te doen, en voor me uit, op de eettafel, enkele grote papieren met daarop de afbeeldingen van de Tibetaanse bewegingsoefeningen uit te spreiden.
Het waren de kopieën die ik enkele jaren geleden voor hem had gemaakt, met de oefeningen uitvergroot afgebeeld, zodat hij ze thuis ook zou kunnen doen. Daar werd ik toch wel even stil van toen. En pas nu… weer enkele weken later... fietsend naar huis… besef ik... hier gaat het om… Om de kleine dingen die je in je ‘ordinaire’ leven voor elkaar doet, en die, zonder dat je het beseft, soms meer betekenen dan je wel zou denken, en die het leven op die manier zo bijzonder maken!
En ik heb nog maar net mijn laatste woord van deze blog geschreven, of er gebeurt weer iets buitengewoons in mijn -nog steeds- heel gewone leefwereld 😊 Er wordt aan de deur gebeld. Een andere buurvrouw overhandigt me een zelfgemaakte cake, van gebakken appels. Zomaar, omdat ze blij was met de appels van de boom uit onze tuin, en graag iets terug wou doen…