Vannacht lag ik nog eens wakker. Dat heb ik helaas de laatste tijd wel meer. Maar nu kon ik het koppelen aan mijn recente reis naar het buitenland voor mijn opleiding Lu Jong 2 teacher. Zo een reis is en blijft voor mij elke keer een uitdaging als gevoelig persoon.
In de dagen voor mijn vertrek word ik al zenuwachtig, en probeer ik alles heel zorgvuldig in te pakken. Het lijkt alsof dat ‘perfect’ inpakken mee kan bijdragen tot me beter thuis te voelen op de plek van aankomst. Maar hoe goed ik ook inpak, hoe bewust ik tegenwoordig ook in het leven denk te staan, de dag voor mijn vertrek gebeurt toch telkens hetzelfde. Ik voel weerstand.
Weerstand om de veilige cocon van mijn gezin achter te laten. Weerstand zelfs om ons gezellig huisje en tuin achter te laten. Weerstand om weer in het onbekende te stappen. Soms lijkt het zelfs of ik het gevoel heb dat ik ga sterven als ik op reis vertrek. Daardoor leg ik mezelf nog als extra taak op dat ik ook het huis netjes moet achterlaten. Compleet met handleidingen voor de achterblijvende gezinsleden.
Waar dit gevoel vandaan komt? Ik weet het nog steeds niet. Eerder schreef ik het toe aan mijn hooggevoeligheid, en dat ik weet dat zo’n reis heel wat prikkels met zich meebrengt die ik moet verwerken. Soms komt toch ook in me op dat ik misschien ooit wel de trein op werd gezet tijdens een oorlogssituatie in een vorig leven. En dat die treinreis toen niet zo vrolijk eindigde. Dat verklaart deze keer misschien waarom ik niet zo happy de trein op stap, zeker niet naar een land waar Duits wordt gesproken…
Maar gelukkig sta ik vervolgens telkens weer heel verbaasd over mijn eigen aanpassingsvermogen. Eens ik die eerste trein ben opgestapt, valt er meteen iets van me af. Ik neem me voor om me open te stellen voor wat op mijn pad komt, en voor de mensen die ik zal ontmoeten. Dit doe ik vervolgens zo goed dat enkele dagen later mijn reisgenoten voor mij aanvoelen als familie. Ik voel ook dat ik aangepast ben aan het nieuwe ritme.
Waardoor ik aan het einde van mijn verblijf voor een nieuw probleem sta. Wanneer ik dan, weliswaar blij, huiswaarts keer, merk ik thuis op, dat ik me niet meer compleet thuis voel. Ik mis zowel de plek als de mensen die ik heb achtergelaten. Zo erg zelfs, dat ik er soms dus van wakker lig.
Hoe prachtig is het dan wel dat diezelfde mensen me op het einde van mijn verblijf een kaartje cadeau hebben gedaan, met deze tekst erop: ‘Whatever appears in your life, don’t reject it, whatever leaves your life, don’t hold on to it’, van Tulku Lobsang. Een zin die me zeker steunt. Het leven is inderdaad ook voortdurend in beweging en daar moeten we proberen in mee te gaan. Het kaartje heeft dan ook een mooie plek in huis gekregen.