‘Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen’. Aldus de woorden van een buurman toen ik zwanger was. Blijkbaar is deze uitdrukking een wijsheid uit de volksmond. Dit moest me dan gerust stellen dat ik met een klein kind in aantocht me nog niet al te druk moest maken.
Druk maakte ik me ook niet echt. Ik keek er enorm naar uit, naar deze nieuwe fase in mijn leven als moeder. Alhoewel ik me lichtjes zorgen maakte. Omdat ik ondertussen al meter was van een super lieve meid, maar telkens als ik met haar iets leuks samen ging doen, merkte ik dat ik ’s avonds enorm uitgeput was. Als ik dat dan eens ter sprake bracht met de moeder van die lieve meid, mijn oudere zus, stelde zij me ook onmiddellijk gerust. ‘ach, als je zelf moeder bent, dan ben je dat gewoon, zo’n klein kindje om je heen, daar rol je vanzelf in, in het moederschap!’
Ondertussen ben ik al enkele jaren verder, en heel fiere moeder van twee prachtige kinderen, een jongen en een meisje, ondertussen al 12 en 10 jaar oud. Ik ben heel dankbaar dat ze in mijn leven gekomen zijn, en zou hen niet meer weg kunnen denken.
Maar... als ik terugdenk aan de tijd dat ze opgroeiden van baby tot peuter tot kleuter tot... dan moet ik toch vaststellen dat ik het best vermoeiend vond. Zeker in de periode dat mijn man ook langere werkuren had, zodat ik diegene was die hen overdag moest ‘entertainen’. Gelukkig was er ook de afwisseling met de onthaalmoeder en de school, maar tijdens de momenten dat ik ze thuis had, en tijdens de vakanties, was het echt zoeken naar een evenwicht.
Want misschien dat je je voor die leeftijden nog geen zorgen hoeft te maken over hun vriendenkring, of hun keuzes in het leven. Maar de uitdaging lag er wel in om elke dag weer te zorgen voor een veilige en afwisselende omgeving waarin zij konden ontdekken, rusten, eten,... zonder dat je hen daarbij uit het oog kan verliezen. Bovendien heb ik als hooggevoelige best ook wat tijd voor mezelf nodig, die ik dan enkel na bedtijd had. En de tijd die ik met hen deelde, putte me soms echt uit. Misschien omdat ze alles in een ander ritme beleefden dan ik? Of misschien omdat hun interesses op dat ogenblik niet zo voedend voor mij waren?
In elk geval ben ik eigenlijk dus best opgelucht dat ze ondertussen al opgegroeid zijn tot twee zelfstandige jonge mensen. Voor mij voldoet deze fase in mijn leven dus al heel wat meer aan de definitie van genieten. En toen ik onlangs een mail van een vriendin kreeg, die onzeker over zichzelf was omdat ze enorm moe was na een dagje uit met een vriendin en haar twee jonge kinderen, kon ik haar onmiddellijk geruststellen dat ik me helemaal in haar herkende!