That’s the question :-) Regelmatig vraag ik me af of ik niet iets zou ondernemen om terug ‘gewoon’ deel uit te maken van het leven. Met een fulltime job in loondienst bijvoorbeeld. Zodat ik net zoals zovele andere vrouwen van mijn leeftijd deel kan uitmaken van een cirkel: gaan werken, zelfstandig je eigen geld verdienen, je daardoor ook een poetsvrouw kunnen veroorloven,... . Gewoon, praatjes kunnen slaan met andere vrouwen over alle dingen die je net als hen probeert bol te werken in 24 uur tijd.
Maar nee, het voelt alsof dit niet meer mogelijk is voor mij... Het feit blijft dat ik precies genoodzaakt ben verder te gaan op het pad dat ik 13 jaar geleden insloeg. Een pad dat wel wat afwijkt van het gewone. Maar het enige pad dat blijkbaar haalbaar is voor me en voldoening geeft. Een zelfstandig beroep uitoefenen, dat me eigenlijk niet voldoende oplevert om helemaal financieel onafhankelijk te zijn.
Als ik het zo zwart op wit neerschrijf, besef ik dat dit eigenlijk wel gek klinkt. En misschien een tikkeltje onverantwoord naar mezelf toe. Of naar de toekomst toe. Maar waar ik wel ongelooflijk blij en trots op ben, is dat ik er als bonus bovenop krijg, dat ik door deze keuze er elke dag kan zijn voor mijn kinderen. Dat ik elke dag zo een bijdrage kan leveren voor hun toekomst. Doordat zij nu in alle rust kunnen ontdekken wie ze zijn, zonder al te veel stress.
En als ik heel eerlijk mag zijn... zou ik het iedereen aanraden. Om het gewoon te ‘doen’! Deze stap te zetten naar een leven leiden dat bij jou past! Dat misschien wel afwijkt van het gewone, maar dat er wel toe leidt dat je helemaal je unieke zelf kan zijn. Wat dat ook moge betekenen.
Want ook daarin herken ik soms zelf een kritische stem. Waarom zou ik verder doen met een eigen praktijk, in iets waarin al 100 andere mensen een praktijk hebben gestart? Waarom zou ik nog een blog schrijven, of foto’s delen op instagram?
Tot ik tijdens een van mijn dansavonden iets prachtige mocht ervaren. Tijdens het dansen hoorde ik de stem van een zanger, en die stem, die raakte me volledig tot in mijn hart. En toen pas drong het tot me door hoe elke stem belangrijk is. Hoe het zo belangrijk is dat ieder er voor kiest om zijn talenten helemaal tot uiting te laten komen. Want als die man niet de moed had gehad om dat lied in te zingen, had ik niet zo mooi geraakt kunnen worden. Tegen zo een stem en zo een inzicht kon mijn kritische stem niet meer op.
Een dag later begon ik met meer moed dan anders een tekstje neer te schrijven voor mijn blog en foto’s te selecteren. Omdat die tekst en die foto’s gemaakt waren door mezelf, en door niemand anders. En het alleen daardoor al uniek is, en een bijdrage voor ieder ander op de wereld die er toevallig door geraakt kan worden.
