Onlangs bedacht ik me weer hoe ieder ouder er zo zijn eigen opvoeding op nahoudt. Bij veel kinderen om me heen, hoor ik de onvermijdelijke vraag aan hun ouders of grootouders komen: ‘mama, papa, waarom...?’, ‘oma, wat is dit?’,… En ik bedenk me dan hoe ieder ouder, grootouder, opvoeder,… zo verschilt in zijn antwoord.
Zo herinner ik me nog goed dat onze zoon, toen hij 3 of 4 jaar oud was, aan ons vroeg hoe het kwam dat het licht aanging, als je de schakelaar aanklikte. Ik wist dat hij niet tevreden zou zijn met het antwoord: ‘daarom’, en dus verwees ik hem door naar zijn vader voor het antwoord. Op dat ogenblik had ik het geduld niet om een lange uitleg te geven, maar mijn man gelukkig wel.
En ik hoorde hem het hele verhaal uit de doeken doen, waarbij werkelijk alles in detail aan bod kwam. Gaande van een schakelaar tot aan een elektriciteitscentrale. Met dit antwoord kon mijn zoon wel tevreden zijn. Ook mijn dochter had zo haar eigen interessegebieden, en zo kwam het dat zij op haar 5 jaar al volledig in detail wist dat het zeker niet de ooievaar was die baby’s komt brengen.
Ik stelde dus vast dat mijn man en ik blijkbaar nogal voor de open aanpak zijn, waarbij we gewoon alle feiten die we zelf kennen, doorgeven op het ogenblik dat ze daar naar vragen. Bij deze aanpak stelde ik me eigenlijk zelf geen vragen, het voelde heel natuurlijk. Tot ik stilaan doorkreeg dat niet alle ouders op deze manier antwoorden.
Zo vertelde een oma bij het voorbij varen van een groot schip aan de Schelde aan haar kleindochter, dat het een heel speciaal schip was, helemaal gevuld met chocolade. Of vertelde weer een andere mama dat het gaatje onderin de stam van de boom het toegangsweggetje was van een kabouter naar zijn huisje. Tja, daar zou ik dus eenvoudigweg niet opkomen, op zo’n mooie verhalen.
Hier was dus weer even iets om bij stil te staan... heb ik niet te veel de magie van het leven weggenomen bij mijn kinderen? Met die vraag kwam ik tenslotte bij mijn dochter terecht. Zij keek me heel bevreemd aan.
En vertelde me toen dat het werk dat ik doe, ook al wel niet zo ‘gewoon’ is, maar een beetje magisch. En dat we samen zoveel mooie boeken lezen en films kijken waarin dingen gebeuren, die veel verder gaan dat hetgeen we met onze ogen kunnen waarnemen. Met dat open en duidelijk antwoord van haar kon ik best wel vrede nemen :-)