‘Ik heb geen levensdoel, zoals anderen dat wel hebben, geen passie’, verzucht mijn cliënt. Ik herinner me dat hij dat in onze eerste sessie ook al vermeld had. Vervolgens begint hij te vertellen over wat er hem allemaal overkomen is in de periode tussen de vorige sessie en nu. En ik merk voor mezelf op dat, ondanks dat hij het vooral heeft over moeilijkheden die hij is tegengekomen, ik het eigenlijk best prettig vindt om naar hem te luisteren.
Dan parkeer ik die gedachte even en zet hem aan het werk. Hij schrijft voor zichzelf op een blad op welke momenten in zijn leven hem zijn bij gebleven omdat hij aan die momenten een prettig gevoel heeft overgehouden. Dan beginnen we samen te ontleden waarom hij zich op die momenten goed voelde. Welke aspecten maakten dat hij kon genieten van die momenten.
Op een ander papier begint hij dit allemaal te noteren. Hij komt ook tot groepen van aspecten die bij elkaar horen, die op hun beurt ook weer verbonden zijn met andere groepen. Zijn hele papier wordt een vrolijk geheel van blauw geschreven krabbels, met daarom heen kleuren, lijnen, …
En plots wordt het ook duidelijk dat er een groep van krabbels ook wel veel plaats innemen in dat geheel… en die groep van aspecten die hem gelukkig maken, gaan over verbinding, delen, wijsheid, kennis en humor delen, samen een spel spelen…
Plots begint het me te dagen. Ik heb hier voor me iemand zitten die een rasechte ‘verhalenverteller’ is. Zoals de bard die in de middeleeuwen de dorpen afging, waar de mensen dan aan zijn lippen hingen omwille van de inspirerende verhalen, en die mensen zo samenbracht. Of de verhalenverteller bij de Indianen, die geëerd werd omwille van de wijsheden die zo over het volk verspreid werden via de verhalen. Vandaar dat ik het ook zo prettig vond om naar hem te luisteren, zelfs al ging het over zijn problemen!
Als ik dit naar hem terugkoppel, wordt hij stil. Als ik hem dan ook uitleg dat het misschien ook wel echt de bedoeling is dat hij niet maar 1 passie heeft, maar gewoon een hele ruime interesse in alles, omdat hij daaruit kan putten voor zijn verhalen, beginnen zijn ogen te glinsteren. Zijn levensdoel was misschien niet zo tastbaar, omdat het niet vast te leggen is in 1 talent, maar het is onmiskenbaar wel daar, en hij kon het nu ook echt zelf op papier zien staan en er zo voeling mee krijgen. Benieuwd wat ik van hem binnenkort ga te lezen of horen krijgen!
En hopelijk kan dit verhaal, dat ik nu deel, vervolgens ook weer jou inspireren om voeling te krijgen met jouw levensdoel! Waarbij misschien nog al ineens een tip is, om die vraag, ‘wat is mijn levensdoel’, niet al te groots op te vatten. Want uit die grootsheid van die vraag heb je vervolgens misschien het idee dat dat levensdoel ook wel iets heel moois moet zijn, of een heel bijzonder iets, of maar 1 ding, en niet vele dingen mag zijn…
Maar wat als je het nu eens eerder als volgt zou omschrijven: je levensdoel, dat is eenvoudigweg: gelukkig zijn. En je vervolgens dus gewoon maar alleen jezelf hoeft af te vragen: wanneer ben ik gelukkig, of wanneer voel ik me goed? Of waarvan voel ik dat het allemaal belangrijk is en nodig is in mijn leven om je goed te voelen? Dat kunnen mensen zijn, een bepaalde verbinding met die mensen, bepaalde activiteiten, hobby’s, werk, waarden,… En dat geheel, dat kan je dan vervolgens als je levensdoel aanzien: al die benoemde grootse en kleine dingen blijven doen, elke dag weer, die maken dat jij het gevoel hebt dat je leven zinvol is!